Poeh, een uiterst gevoelig onderwerp. Ik zou het nooit aanraden om je eigen kind TRE te leren. Waarom niet? Omdat er belangrijke voorwaarden verbonden zijn om je kind TRE aan te leren, of gezamenlijk op het zelfde moment een sessie te doen. De absolute voorwaarde is namelijk dat het kind zich compleet veilig voelt om TRE te doen in het bijzijn van een ouder.
Waarschijnlijk heb je een goede reden, of een enorm verlangen, dat je kind zich op een heel eenvoudige manier weer kan ontspannen en zich weer beter gaat voelen. Geloof me, ik voel als vader mijn eigen pijn en frustratie direct weer opkomen als ik terugdenk aan mijn eigen machteloosheid in mijn vaderschap toen mijn kinderen jong waren. Hier zou ik een heel nieuw boek over kunnen schrijven. Wat kan ik doen? Hoe kan ik een betere vader/moeder zijn? Hoe kan ik mijn kind(eren) helpen om zich beter en lekkerder te voelen? Daar lig je van wakker, dit vreet energie, doet intens pijn, maakt je radeloos en ook dat je hierdoor soms geïrriteerd of gefrustreerd reageert. Juist naar je eigen kinderen die je zó graag wil helpen of naar de waardevolle mensen om je heen, die je graag willen en het zo goed bedoelen.
En dit is ook precies de reden dat je naar mijn idee je eigen kinderen niet moet begeleiden in TRE. Het verlangen en je enthousiasme werkt vaak contraproductief. Kinderen voelen dit namelijk, ook al denk je van niet. In plaats dat je ze helpt hebben ze mogelijk het tegenovergestelde gevoel, dat ze (wéér) moeten presteren. Je wil ze oprecht helpen, je intenties zijn zuiver, alleen je kind kan juist het gevoel krijgen weer gepusht te worden, niet goed genoeg te zijn. Het kind krijgt hiermee vaak een extra bevestiging dat het niet deugt, niet goed genoeg is, niet voldoet aan verwachtingen.
Dit kan heel verst(r)ikkend werken tussen kind en ouder(s). Er kan zelfs sprake zijn van triangulatie of parentificatie, wat onbedoeld redelijk vaak voorkomt binnen familiesystemen. Heel kort samengevat kan ik het volgende over deze termen zeggen:
Onbewust wordt hierin het kind gepusht dingen te doen, keuzes te maken die het niet wil. Uit loyaliteit naar de ouder kan het kind dingen doen, please gedrag vertonen en hiermee eigen behoeftes wegcijferen. Het gaat te ver om bij deze vraag hier heel diep in te duiken. Het hoofdstuk over hechting en hechtingsproblematieken geeft hier ook meer inzicht in. Je kunt zelf googelen op deze 2 termen: triangulatie of parentificatie in familiesystemen.
Het kind kán, maar heeft ook het recht om zich niet voldoende veilig te voelen, om zich niet kwetsbaar op te willen stellen in het bijzijn van ouders. Er zijn dingen die je helemaal niet wil delen met je ouder(s). Sterker nog, je kind kan juist (onbewust) last van dingen hebben, die jij als ouder (onbewust) mede veroorzaakt hebt.
In mijn optiek kun je als ouder alleen maar je kind begeleiden in TRE wanneer je een veilige Co-regulator bent voor je kind én dat er geen onderlinge verst(r)ikkingen bestaan. Ik ben van mening dat je zelf als ouder niet bepalen of je een veilige ouder, een veilige co-regulator bent. Dat mag je kind bepalen. Sterker nog, ook al ben je een veilige co-regulator voor je kind, dan nóg heeft het kind het recht om geen TRE te willen leren van jou als ouder of samen met jou TRE te doen.
Wil je toch het experiment aangaan om TRE met je kind te doen?
Maak een kind dan nieuwsgierig. Doe dan TRE in het bijzijn van je kind, bijvoorbeeld in de huiskamer. Alsof TRE de gewoonste zaak van de wereld is (wat het ook is), dat het er gewoon bij hoort. Mogelijk prikkel je hiermee de interesse en nieuwsgierigheid van je kind. Als het dán zelf mee wil doen, dán ontstaat samen TRE doen vanuit een gezonde dynamiek.
Door mijn kennis en ervaring als professional en de verst(r)ikkingen die ik ervaren heb als gescheiden ouder, was ik me gelukkig voldoende bewust dat ik mijn kinderen zelf geen TRE aan moest leren. Hoe groot mijn pijn en verlangen als ouder ook was, om mijn kinderen gelukkiger te laten zijn dan dat ze op dat moment waren.